The Shabarimala dames entry case and SC verdict.

It is sad that the SC gave a verdict which ridicules a custom and belief which is, one does not know how many years old. The Court gave the verdict based on the constitution of India which was written by individuals with limited intelligence. The age old customs would have been defined by people who were equivalent to those who built the Kailash Temple carved out of a mountain. https://www.youtube.com/watch?v=4JvqnawI-Es&t=154s

But anyway if we don't recognise the constitution, then we have a problem with other religious customs. Therefore I see this verdict as an opening for removal of all hindu customs. That way we can remove hinduistic rituals from the face of earth. The legal petitions that can be preferred directly to the SC are many since they violate fundamental rights. The cases follow which can be easily won due to the unchallenged verdict on shabarimala.

1. Women's entry to Rajarajeshwara temple at Thaliparamba near Kannur. https://www.nativeplanet.com/travel-guide/the-temple-where-women-are-allowed-only-at-night-004056.html. Here, women are allowed only after athazha pooja. This is against the constitutional stand validated by the SC in the case of Shabarimala women's entry. This one is even more serious than shabarimala, since in shabarimala women are restricted based on age; at least women before 10 years and after 50 years can enter. But in this temple all women are disallowed during daytime.
2. In all kerala temples only men are instructed to remove their upper wear, like shirt etc. when entering into the chuttambalam. Women are forbidden from doing this. This is a discrimination based on sex and should be rejected based on gender-equality ruled by SC in shabarimala case.
3. In all Shiva temples visitors are not allowed to go around the sanctum in full circle. When they reach some drainage (which they call ganga) they are asked to return and come in the opposite direction on the other side of the drainage. This is violation of Fundamental Rights Aricle 19.(d) which insists that "to move freely throughout the territory of India." If the temple claims that it is not in the territory of India then this can be relaxed.
4. In all kerala temples "untouchability" is practiced by the priest. During pooja (from morning to evening) the priest cannot be touched by anyone. When the priest comes in and goes out of the sanctum the coterie shouts "move away, move away". If anyone touches him, then he takes a fresh dip in water to purify himself. This is practiced only in Kerala which is against Article 17 of constitution which states that "Untouchability is abolished and its practice in any form is forbidden. The enforcement of any disability rising out of 'untouchability' shall be an offense punishable in accordance with law"
5. The courts have observed that "Staring at women for 14 seconds is punishable" says The Hindu dt. August 16, 2016. In all temples where the deity is a female like Durga, Bhadrakali, Dhoomavati, Varthali and the like if men stares at the deity for more than 14 seconds then it is an offence against women as per court ruling given above. So men should be allowed to stand before the deity only for less than 14 seconds.

Similarly there are innumerable issues against Constitution of India practiced in Hinduism.  Of course in Christianity and Islam also which the courts have observed to be non-interferable. Only Hinduism can be destroyed by such litigation.

So let us go ahead and file cases in courts.

School Education In Inidia

School Education In Inidia

This short write up is to open a though line and does not go into nitty-gritties. Thorough study is needed to list out specifics and actionable.

The most important problem of the current educational system in India including State syllabus, CBSE and ICSE is that the 10 years spent at school is total waste. All the Chemistry, Physics etc. that is learnt in the 10 years is neither useful in higher studies nor useful in real life. English is taught for 12 long years; 14 including KG also!!!

I have tried to open certain lines of thought based on my experience and observation as an educationist for 30 years.

1. Time Driven

The school education is bound to 10+ 2 years. It wrongly assumes that all Indians, irrespective of gender, intellectual ability, artistic ability, genetics etc. need to study minimum of 10 years. This should change. In ancient India we had a robust system where the Guru drove the duration depending the ability of the disciple. Depending on one's ability one could complete the education whenever the Guru and shishya feels that the learning is complete. It is desirable to go back to that system in India. Even if it is not possible to do that overnight, at least in a phased manner this should be possible. There were ridiculous litigations in the history of education in India, where an extra ordinary student had to get court's permission to get double or triple promotion! Why academic year should be Year at all? Why can't it be according to the ability of the student? It is just for sheer convenience of the system that the number of subjects, quantity of subjects blocks of times so fixed. This should change.

2. Science, Art and Language 

People generally tend to be either logical or emotional. Science is Logical and Arts are emotional. The logical type tend to learn science faster and the emotional type, arts. Generally in India the first 10 years give tremendous importance and stress on western science bifurcated into Chemistry, Physics, Mathematics, Botany and Zoology. Arts is not given any importance leave alone those science subjects too don't have any use or relevance in the learner's life after the 12th standard. That is if he does not choose pure science for higher studies.

In addition to Science, we teach one or more languages. Language learning should be partitioned into Language and Literature. This should be clearly understood and treated as such. For learning to communicate in a language effectively, it is not necessary to learn the literature in that language. eg. It is not necessary to learn Wordsworth, Shake Spear or Mark Twain to be able to excellently communicate in English. It is not necessary to learn Kabeer, Sachchidananda Vatsyayan or  Meera to be able to effectively communicate in Hindi. Currently in, CBSE or ICSE  (and State with English medium choice) syllabus, the medium of instruction is English from first standard onwards. Ironically English as a language is taught till 12th standard. There is serious contradiction here, that if the student has not learnt English even after 11 years of learning English as a subject and also learning all other subjects in English-medium, to necessitate teaching him English the 12th year too. This is because we confuse language and literature. The fact is that 6 months to 12 months are sufficient for anyone to learn any language in a full-time focussed learning so that one is able to read, write and communicate effectively. No literature absolutely. If this cannot be done in the 1st standard for whatever reason, still 12 years are not needed to learn the language. This need to be corrected. When this is corrected, learning subjects written in English becomes easy at least by the 3rd standard and English is no more needed to be studied as a subject. Also any number of languages can be taught after 8th standard if the student has an interest and ability. While at my 9th standard, I learnt Kannada reading, writing and speaking as a non-mother tongue with the help of  a book in 14 days! The only thing I needed was some correction in spoken language which I got from a  head-master friend of my father. Everyone may not have that flair. But 14 days is nowhere near 12 years!

3. More of True Indian History is needed.

I found that this problem is being aired by many intellectuals already, but am just referring to show the seriousness of this issue. Even up to the 70's and 80's the school curriculum was thin and children used to get a log of time to spend at home and play. They used to participate in the home needs. This used to help them imbibe the family and cultural values imbibed through generations. Today with heavier curriculum, heavier home-works, invasion of electronic media like TV, Mobile and Internet, children don't get time to imbibe values. All the things learnt at school are totally useless for their future social living. All that the electronic media imparts is foreign fantasies.  If not completely at least to a great extent this can be covered by proper social studies including true Indian History.

It is interesting to note here that most of luminaries with huge fan clubs are in the field of Art and science. That was not learnt by them at the schools. Children should be closely observed and evaluated to find their talents and at least by the 5th standard (10 years of age) they should be guided totally to their interest field.

It is contextual to note here that all the analysis we do in India uses western sciences like child psychology etc. One they are of recent origin and are very shallow in strength in the respective field. eg. it is not long back that a groups of psychologists came up with a discovery that it has reached dead end because mind cannot study itself! Instead we should use Indian Sasthras like Astrology, dharma shastra, etc. to do the job.

Vishu and Easter

Eeaster and Vishu (Hindu New year)

Most Hindus don't know that Vishu is new year. And most Christians don’t know how easter is calculated!

Some basic scientific facts.

The Sun after one full circle of 360 degrees re-enters the first degree of the cosmic circle. This position is called Aries in western astrology and Mesha in eastern. That day is on which the day and night are of equal length or duration. In 2017 the day was on March 21. The time of sunrise and sunset is the same eg. 6:30 am and 6:30 pm.  In scientific terminology this point in the celestial ciricle is called vernal equinox. This day of entry of Sun into 0 degree of celestial circle is Vishu for Hindus.

Then why did the hindus celebrate the day on April 14?

To understand that we need to know some more astrology. The 360 degrees around earth is divided into 12 signs named aries to pisces each of 30 degrees. The same 360 degrees is also divided into 27 star constellations named Aswini to Revati. So 2.25 stars overlap on each sign. The start of Aswini and start of Aries coincided thousands of years back. That was the 360th degree or 0th degree of the 360 degree cosmic circle around earth. Ancient Indians considered the day on which Sun apparently entered into this point as the new year. And that was the day on which day and night was of same duration and was called equinox.

With the passage of time due to the spherical nature of earth and its orbit around Sun this vernal equinox started shifting by small fraction backwards and reached today’s state when the begenning of Aries is 24 (approx to angular minutes) degrees before Aswini. Indians still consider Aries as the begenning of Aswini and not as per equinox. Therefore when the Sun enteres the first degree of Aswini it is new year with the Sun at 0 degree. Hence it is not the day on which day and night are the same length viz. Equinox!

The 24 degrees of difference of equinox and Aswini is termed ‘ayanamsha’. Considering the Sun to be on 0 degree of the celestial circle at Aswini is called nirayana (without ayanasha taken into account) and considering the 0 degree on the day of equinox is sayana (taking ayanamsha into account).

On the day when westerners say that Sun has entered Aries, Indians don’t agree because the Sun has got to go forward 25 more degrees to reach Aswini (where incidentally Aries also is for Indians). But for westerners Sun has entered Aries as the equinoxial point.

When new year is considered as the entry of Sun into Aries, it happens on April 14 for hindus ie. March 21 + 24 (approx) = April 15. It could be 14 or 15 of april due to the angular fractions of minutes and seconds and temporal fractions of minutes and seconds.

Therefore sayana Vishu is on March 21 when the sun enters Aries taking shift of equinox into account.

Easter

Easter is the first Sunday following the first full moon after vernal equinox. In 2017 the equinox was on 21 March. March 28 was the new moon and the first full moon after that was April 11 on Tuesday. Next Sunday is on April 16 ie. today.

This is the relation between Vish and Easter!

Tail piece:  Why for the resurrection day of Jesus, all the celestial and cosmic precisions are considered? Unlike Christmas? It is a question. May be because Astrology played such a prominent role in amongst ancient Jews and Romans.

------------------------------------------------------

“After Jesus had been born in Beth-le-hem of Ju-de’ain the days of Herod the king, look! Astrologers from eastern parts came to Jerusalem saying “Where is the one born king of the Jews? For we saw his star when {we were} in the east, and we have come to do him obeisance” MATTHEW - 2 (1-2)
‘East’ above should be read as India, because only Indians knew Astrology at that time!

HAPPY BIRTHDAY

A date which is mistakenly ‘celebrated’ as the day of birth by most of the present generation Indians who have forgotten their birth-day. They call it ‘birth-day’ and do things which they consider as celebration.

A past incident won’t come again. It is stolen by Time. But, the universe may again represent a state as if it is the time of the incident. The Sun and Moon who are the closest known time-witnesses (kAlasAkshi) to Man can come to the same relative positions to star constellations who are space-witnesses (sthalasAkshi).  

I would have liked to write this article in an Indian language. Unfortunately the generation whom am addressing don’t have reading and understanding ability in any Indian language; even one’s own mother tongue. And in any case the subject matter is English celebration. But I am at a very discomfortable and inconvenient position since ‘translation’ is useless.

A Date in Calendar

A date is a number in any calendar, fixing a portion of time contained between a midnight and the next midnight. (The Indian concept is different.) Date repeats from 1 after 31 at the most. Sometimes it repeats after, 28,29 or 30! Why are there 360+ days, 12 months, specific number of dates in month, certain number of hours and minutes in a calendar?

The word calendar has its root in French calendier (list, register) and Latin calendarium (account book). This came to represent a register or account book of time. The gregorian calendar, which we presently use evolved from some errand thoughts of kings and emperors. Sometimes it existed as a 10 months calendar starting from March and ending with December. Some scholars say that calendar starting in January existed even before those starting with March. This to me looks erroneous because, Septa, Octa, Nova and Deca represents 7,8,9 and 10 respectively, and they are used as September, October, November and December which are respectively the 7th 8th 9th and 10th months. If January and February existed even before the March-starting calendar  these last 4 months could not have been named so. But in short the concept of calendar should follow the movement of Sun and Moon. Otherwise any day is a new year!

While Christmas is celebrated on the 25th of gregorian calendar, Easter (resurrection) is celebrated on the Sunday following the full moon on or after the vernal equinox. (An Indian can understand this as the Ravi vaaram after the paurnami on or after Vishu). Each year therefore the Easter changes date, whereas christmas and new year remains static.

Therefore all dates of Julian, Gregorian, Armenian, Egyptian, Zoroastrian etc. calendars (https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_calendars#List_of_calendars) are insignificant as far as Sun and Moon are concerned, who happen to be the custodians of Time.

The Indian design of calendar, where something starts repeating, is based on the position of Sun and Moon. The moon revolves around Earth in 27 days. Since for most of the existence of intelligent homo sapiens, the star constellations were stationary, the Indians classified them into 27 constellations around Earth. The moon while revolving around Earth, apparently moved sequentially into each of these 27 constellations.  The start was fixed at Ashwini and was considered as the zero degree in the circular constellation and the end was Revati (360th degree). 

While the earth rotates on its axis once, it moves by one degree around Sun and completes in 365 (approx) revolutions (read days).

The Moon revolves 12 times around earth by the time earth completes her rotation around Sun. So the circular constellations of 27 stars were again divided into 12 portions of 30 degrees called zodiac consisting of signs from Mesha to Meena. (Aries to Pisces) This was considered an year.

Indians used to celebrate their birthday when the Sun and Moon came to the same position as they were at the time of birth. But today, alas, we celebrate on some unknown day which has significance neither in our life nor for the cosmos!

Celebration

Indians knew celebration from time immemorial. We were always celebrating our life because ‘Anandam’  (loosely translated to joy. may be a combination of pleasure, joy, enjoyment, happiness, etc.) is the form of human. The conglomeration of our cells is a solidification of Anandam. Each cell as solid, each breath as air, all liquid in body as water, energy as fire and the space in and out as ether. The christians (thanks to whom we use the gregorian calendar) thinks all are “sinners”. What is more, they are waiting for someone else to get sacrificed to get them out of their sins. Therefore it is natural that their celebration, which our present generation borrowed, is crazy!

The unhealthy cake and the knife

In a birthday celebration there is a birthday cake. In its present form it is solid venom.

“No matter how many recipes you may see for "healthy" cakes, cakes aren't healthy. However, some cakes are less unhealthy than others, and if you bake your own cakes, you can make substitutions to improve their nutritional profile.” (http://healthyeating.sfgate.com/cake-unhealthy-8969.html). What do you do with this ‘unhealthy’ thing? Cut it into pieces. How do you do it? Using a sharp knife. (Although today plastic replacement have come, the act is to cut something into pieces)

In India where birthday celebrations were regular thousands of years before europeans had birth, we never cut anything. In astrology, (it was some astrologers from India who first knew that Jesus is born in bethlehem) cutting, knife, etc are bad omens. When an astrologer sees knife, sword, scissors or any cutting instrument or the act of cutting something, while he is discussing the future of an enquirer, he predicts everything as bad. Even in a common-sensical approach, I would like to see two things joining and flourishing than a thing being cut into pieces; any time of the day, month, year! 

the candle, saliva and the extinguishing

And then there are these candles. What do you do with them? Exhale your breath on to those lit candles, to extinguish them!

In India we used to worship Fire as agni. The process of creating fire (agni prajvalanam) and the life of fire (till extinguished) was of great significance to us. This was part of fire-sacrifices (homa, yaga etc.) at the end of which we allowed the fire to die on his own. We used to have different kinds of lamps like pedestal, hanging etc. lighting of which was celebration for us. We never extinguished a fire by blowing into it with our breath containing our saliva! We used a hand held fan to do that. And the extinguishing was not celebration for us but the ignition was!

Loud noise and age-count

And then the birthday songs! Here is the lyrics of it, which many won’t know. And it is thunderous loud cries.

Happy Birthday to You

Happy Birthday to You

Happy Birthday Dear (name)

Happy Birthday to You.

How old are you?

How old are you?

How old, How old

How old are you?  (http://www.1happybirthday.com/birthday_messages_sisters.php)

Indians were prevented from saying their age on the birthday. They never asked or answered that question. The reason is simple. This life is god given. You don’t count it, especially on the day on which Sun and Moon came to the same position as they were then. The number of years one lived or left with in the life is irrelevant. On auspicious days, we would sing prayers in melodious low volume.

Happy Birthday

On an insignificant date to the birth, extinguish lit flames by spitting the breath with saliva particles into them, use a sharp blade to cut a cake made of unhealthy ingredients and count and announce the number of years one lived in this world, in a loud thunderous noise!

Janma dina of an Indian is on the day on which Sun and Moon comes to the same degree (or the moon coming to the closest possible longitude) in the cosmic circle, light a lamp with prayers to fire, have cooked boiled rice on a plantain leaf (or some leaf dependant on the customs and availability of the geographical area) which is the most healthy cereal on earth (http://healthyeating.sfgate.com/benefits-parboiled-rice-7618.html) which is joined with cow’s ghee, and mixed and squeezed with hand after prayers to the pancha pranas and eaten. The whole process is done silently with all attention to the lamp and the food.

തകർന്നടിയുന്ന അലോപ്പതി - ഭാഗം -1

“കുറച്ചു നാൾ മുൻപ്, ഇസ്രായേലിൽ ഡോക്ടർമാർ സമരം ചെയ്തു. മൂന്നുമാസം. അവർ ജോലി ചെയ്തില്ല. ഇസ്രയേലിൽ സ്വകാര്യ ആശുപത്രികളില്ല. പിന്നീട് ആരോ ഡോക്ടർമാരും സർക്കാരും തമ്മിൽ ഒത്തുതീർപ്പാക്കി. അവർ തിരിച്ചുവന്ന് ജോലി ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. തുടർന്ന് ഒരു ആഡിറ്റ് നടത്തിയപ്പോൾ ഒരു കാര്യം വ്യക്തമായി. ഡോക്ടർമാർ സമരം ചെയ്തിരുന്ന കാലത്ത് മരണനിരക്ക് കുത്തനെ ഇടിഞ്ഞു. അവർ വീണ്ടും ജോലി ചെയ്യാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അത് മുൻപത്തേതിനേക്കാൾ വർദ്ധിച്ചു.” പത്മഭൂഷൺ പ്രൊഫസർ ബി. എം. ഹെഗ് ഡെ (എം.ഡി, എം.ആർ.സി.പി. ലണ്ടൻ, എഫ്.ആർ.സി.പി. ലണ്ടൻ, എഫ്.എ.സി.സി. അമേരിക്ക, എഫ്.ആർ.സി.പി.ജി ഗ്ലാസ്ഗൊ, എഫ്.ആർ.സി.പി.ഇ എഡിൻബർഗ്, എഫ്.ആർ.സി.പി.ഐ ഡുബ്ലിൻ, റിട്ടയേഡ് വൈസ് ചാൻസലർ മണിപാൽ അകാഡമി ഒഫ് ഹയർ എഡുകേഷൻ) നടത്തിയ ഒരു പ്രസംഗത്തിലെ ഭാഗം.

ഡോക്ടർ ഹെഗ്ഡെയെപോലെ പല അത്മാർത്ഥതയുള്ള അലോപതി ഡോക്ടർമാരും ഇന്ന് ഭാരതീയരെ അലോപതിയുടെ അപകടങ്ങളെ പറ്റി ബോധവാന്മാരാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പല പ്രസംഗങ്ങളും ഇന്ന് യൂ ട്യൂബിൽ ലഭ്യമാണ്. കൊളസ്റ്ററോൾ, ഡയബറ്റിസ്, ബ്ലഡ്പ്രഷർ എന്നിങ്ങിനെ പല ക്രൂരമായ തമാശകളും അലോപതിയുടെ ആഭിമുഖ്യത്തിൽ നാളേറെയായി നടാമാടിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.

രക്തസമ്മർദ്ദം.

ഉദ്ദേശം 1994 ൽ എനിക്ക് 35 വയസ്സുള്ളപ്പോഴാണ് ഒരു ഡോക്ടറുടെ പരിശോധനയിൽ ഞാൻ രക്തസമ്മർദ്ദമുള്ള ഒരു രോഗിയാണെന്നും അതിന് മരുന്നു കഴിക്കണമെന്നുമുള്ള ക്രൂരമായ യാഥാർഥ്യം അറിയുന്നത്. ഈ മരുന്ന് കഴിക്കാൻ തുടങ്ങിയാൽ ഒരിക്കലും നിർത്താൻ പാടില്ല. അത് വളരെ കൃത്യമായി ഒരേ സമയത്ത് എല്ലാ ദിവസവും കഴിക്കുകയും വേണം. സമയം തെറ്റിയാൽ അപകടമാണ്. കുറച്ചു നാൾ മരുന്നു കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ ഒരു ഗവേഷണ ത്വര എന്നെ പിടികൂടി. അപ്പോഴേക്കും ഇന്റർനെറ്റ് ശക്തിപ്രാപിച്ചിരുന്നു. അതിൽ നിന്നും ലോകത്തിലെ രക്തസമ്മർദ്ദരോഗികളിൽ 10% ത്തിന്റെ സമ്മർദ്ദത്തിനു കാരണം, പുകവലി, അധികശരീര ഭാരം, വ്യായാമക്കുറവ്, ഉപ്പ് മദ്യം മുതലായവ അധികം കഴിക്കുന്നത്, പ്രായം, പാരന്പര്യം, വൃക്കസംബന്ധമായ രോഗങ്ങൾ എന്നിവയാണെന്നും ബാക്കി 90% ത്തിന്റെയും കാരണം ആർക്കും അറിയില്ലെന്നും മനസ്സിലായി. മറ്റൊന്നുകൂടി മനസ്സിലായി. രക്തസമ്മർദ്ദത്തിന് കഴിക്കുന്ന ടെല്മിസാർടാൻ പോലെയുള്ള മരുന്നുകൾ ഒന്നുകിൽ രക്ത ധമനികളെ വികസിപ്പിക്കുകയോ അല്ലെങ്കിൽ രക്തത്തെ നേർപ്പിക്കുകയോ ആണ് സമ്മർദ്ദം കുറക്കാൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന മാർഗ്ഗം. ഉടനെ തന്നെ ഞാൻ സമപ്രായക്കാരനായ എന്റെ ഒരു ഡോക്ടർ ബന്ധുവിനെ കണ്ടു. എന്റെ രക്ത സമ്മർദ്ദം ഈ പത്തു ശതമാനത്തിൽ പെടുന്നതാണോ എന്നൊരു പരിശോധന നടത്താൻ പറ്റുമോ എന്നു ചോദിച്ചു. അതിൽ പെടില്ലെങ്കിൽ പിന്നെ ഞാൻ ഡോക്ടറെ ഈ ആവശ്യത്തിനു കാണുകയോ അവരുടെ നിർദ്ദേശങ്ങൾ അനുസരിക്കുകയോ ചെയ്യേണ്ടല്ലോ. പക്ഷെ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്, അതൊക്കെ വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടാണെന്നാണ്. പിന്നെ നിങ്ങൾ എന്തടിസ്ഥാനത്തിലാണ് ഈ മരുന്നുകൾ നിർദ്ദേശിക്കുന്നത് എന്ന ചോദ്യത്തിന് “എന്തായാലും ടെല്മിസാർടാൻ പോലെയുള്ള മരുന്നുകൾ നൽകും. അത്രതന്നെ” എന്നായിരുന്നു ഉത്തരം. ഏതായാലും അന്നു മുതൽ ആജീവനാന്തം കഴിക്കേണ്ടുന്ന ആ മരുന്നു കഴിക്കൽ ഞാൻ നിർത്തി! ഇപ്പോൾ 16 കൊല്ലം കഴിഞ്ഞു.

മംഗോളിയൻ, പിഗ്മി, ആര്യൻ, പുരുഷൻ, സ്ത്രീ, കുട്ടി എന്നിങ്ങിനെ ഒരു വ്യത്യാസവും കണക്കാക്കാതെ ഒരാളുടെ “നോർമൽ” രക്തസമ്മർദ്ദം താഴെ 80 മുകളിൽ 120 എന്നിങ്ങിനെയേ വരാവൂ എന്ന് നിർബ്ബന്ധിക്കുന്ന ഈ അസംബന്ധ വ്യാജ ശാസ്ത്രത്തെ ഞാൻ കൂടുതൽ ശ്രദ്ധിക്കാൻ തുടങ്ങി. നോർമൽ രക്ത സമ്മർദ്ദം എന്ന് ഇന്ന് നാം വ്യവരിക്കുന്ന 70-80/110-120 എന്ന സംഖ്യ എങ്ങിനെയുണ്ടാവുന്നതാണെന്ന് നിങ്ങൾക്കറിയാമോ. പതിനായിരം ആളുകളുടെ രക്തസമ്മർദ്ദം നോക്കി അതിന്റെ ശരാശരി കണക്കാക്കുക. എന്നിട്ട് അതിനോട് ഒരഞ്ച് കൂട്ടുകയും കുറക്കുകയും ചെയ്യുക. അപ്പോൾ ശരാശരി രക്തസമ്മർദ്ദ റേഞ്ച് ആണ് നോർമൽ രക്തസമ്മർദ്ദമായി നമ്മുടെ തലയിൽ അടിച്ചു കേറ്റുന്നത്. വിഖ്യാതന്മാരായ ഭാരതീയരും പാശ്ചാത്യരുമായ പലരുടേയും പ്രസംഗങ്ങളും, പഠനങ്ങളും മറ്റും നമുക്കിന്ന് കിട്ടാനുണ്ട്. ഹാർവാർഡ് യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഇപ്പോൾ വെളിച്ചെണ്ണ അൾഷിമീസ് രോഗത്തിനും ഹൃദ്രോഗങ്ങൾക്കും നല്ല മരുന്നാണെന്നും കണ്ടു പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്നിട്ടും വിജ്ഞാനാഭിമാനികളായ കേരളീയർ ഇപ്പോഴും ഒരു കല്യാണ വിരുന്നിനു കൂടുന്പോൾ സ്വന്തം കൊളസ്റ്ററോളിന്റെയും, ഷുഗറിന്റെയും, പ്രഷറിന്റെയും, തൈറോയിഡിന്റെയും മഹിമ പ്രസംഗിച്ചുകൊണ്ട് നടക്കുകയാണ്.

കൊളസ്റ്ററോൾ

കൊളസ്റ്ററോൾ എന്നത് കൊഴുപ്പ്  (ഫാറ്റ്) തന്നെയാണ്. മനുഷ്യശരീരം മുഴുവൻ നിർമ്മിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത് ഈ കൊഴുപ്പു കൊണ്ടാണ്. അത് ശരീരത്തിന് വളരെ ആവശ്യകവുമാണ്. ശരീരത്തിലെ കൊളസ്റ്ററോളിന്റെ 80 ശതമാനത്തോളം ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നത് കരളാണ്. നാം കൂടുതൽ കൊഴുപ്പുള്ള ഭക്ഷണം കഴിച്ചാൽ കരൾ അതിന്റെ ജോലി കുറക്കും.

ഏകദേശം മുൻപറഞ്ഞ കാലഘട്ടത്തിൽ തന്നെ എന്റെ രക്തസമ്മർദ്ദം കാരണമായി, ഡോക്ടർമാർ എന്റെ കൊളസ്റ്ററോളും പരിശോധിക്കാൻ തുടങ്ങി. എന്റെ കൊളസ്റ്ററോൾ അനുവദനീയമായ നിരക്കിനെക്കാളും വളരെ കൂടുതലാണെന്നു കണ്ടെത്തി. അതിനു മരുന്നും തന്നു. കുറച്ചുനാൾ അതു കഴിച്ചു. ഈ സമയത്താണ് കൊളസ്റ്ററോളിനെ കുറിച്ച് ഞാൻ ഗവേഷണം തുടങ്ങിയത്. നല്ലതും ചീത്തയും ആയ വിവിധയിനം കൊളസ്റ്ററോളുകൾ ഉണ്ടെന്നും ചീത്ത കൊളസ്റ്ററോൾ കുറക്കാൻ വെളിച്ചെണ്ണ, ഉപ്പ് മുതലായവ കഴിക്കരുതെന്നും മറ്റും ഡോക്ടർ പറഞ്ഞും, പല ലേഖനങ്ങളും കണ്ടു. അതിനിടെ, “കൊളസ്റ്ററോൾ സ്കെപ്റ്റിക്സ്” എന്നൊരു സംഘത്തെ ഇന്റർനെറ്റിൽ കണ്ടെത്തി. ഈ സംഘത്തിൽ നേച്ചർ പോലെയുള്ള പല ഗംഭീര സയൻസ് ആനുകാലികങ്ങളിലെ ലേഘനങ്ങൾ റിവ്യൂ ചെയ്യുന്ന പ്രൊഫസർമാരും, ഡോക്ടർമാരും ഉണ്ടായിരുന്നു. എല്ലാവരും വളരെ ഉന്നതമായ വിദ്യാഭ്യാസ യോഗ്യതകളുള്ളവരും, ഗവേഷകരും, അനുഭവ സന്പന്നന്മാരും. അവരുടെ അഭിപ്രായം, കൊളസ്റ്ററോളിനെ കൊലപാതകിയാക്കി മാറ്റിയത്, അതിനുള്ള മരുന്നായ സ്റ്റാറ്റിൽ ഉല്പാദിപ്പിക്കുന്ന ഫാർമകന്പനികളാണെന്നാണ്. ഇതിന്റെയെല്ലാം ഉൽഭവം അമേരിക്കയിലാണല്ലോ. അവിടെ ഒപിനിയൻ മേക്കേഴ്സ് എന്നൊരു വിഭാഗം വിദഗ്ധരുണ്ടത്രെ. അവരാണ് ഹെൽത് കെയറിനെ പറ്റി തീരുമാനങ്ങൾ എടുക്കുന്നത്. അതിലൊരു പ്രമുഖൻ, ഫൈസർ എന്ന മരുന്നുകന്പനിയുടെ ഡയറക്റ്റർബോർഡിൽ മെംബറുമാണത്രെ. അയാളാണ് കൊളസ്റ്ററോളിനെ ഇത്തരം ഒരു ഭീകര ജീവിയാക്കിയതത്രെ. എങ്കിലും അതിനെതിരെ ശബ്ദിക്കാൻ തങ്ങൾക്കു പോലും ഭരണഭയം മൂലം കഴിയുന്നില്ല എന്നും അവരുടെ വെബ് സൈറ്റിൽ കണ്ടു. ഇപ്പോൾ ഈ ലേഖനം എഴുതാൻ വേണ്ടി ഒരിക്കൽ കൂടി ആ വെബ് സൈറ്റ് ഞാൻ സന്ദർശിക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ, ‘ഫൊർബിഡ്ഡൻ’ എന്നൊരു ചെറിയ സന്ദേശം സ്ക്രീനിന്റെ നടുക്കു കണ്ടു. അപ്പോൾ മിക്കവാറും ആ വെബ്സൈറ്റ് (www.thincs.com) “കൊളസ്റ്ററോളുകാർ” നശിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടായിരിക്കാം. അവരുടെ ഭയം അസ്ഥാനത്തല്ലായിരുന്നു.

ഡോ. ഹെഗ്ഡെയുടെ ഒരു പ്രസംഗത്തിൽ അദ്ദേഹം പറയുന്നു, “അമേരിക്കൻ കോളേജ് ഓഫ് കാർഡിയോളജി യിൽ 1984ൽ ഞാൻ വെളിച്ചെണ്ണയെക്കുറിച്ച് ഒരു പ്രസംഗത്തിനു പോയിരുന്നു.ഉദ്ദേശം 25,000 കാർഡിയോളജിസ്റ്റ്സ് അതിൽ സംബന്ധിച്ചിരുന്നു. പ്രസംഗത്തിനുശേഷം എനിക്ക് വളരെ ചോദ്യശരങ്ങളെ നേരിടേണ്ടി വന്നു. ഞാൻ പുറത്തേക്കു വരുന്പോൾ വളരെ വൃദ്ധനായ ഒരു കാർഡിയോളജിസ്റ്റ്, എലിയറ്റ് എന്നായിരുന്നു പേര്; എന്നോടു പറഞ്ഞു. “യുവാവേ നിങ്ങൾക്ക് ബോസ്റ്റണിൽ വേറെ എന്തെങ്കിലും ജോലിയുണ്ടോ.” ഞാൻ പറഞ്ഞു “ഇല്ല സർ”. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു “നോക്കൂ ഇപ്പോൾ മണി നാലായി. ആറാവുന്പോഴേക്കും വളരെ ഇരുട്ടാവും. ഇവിടത്തെ സോയാ ലോബി വളരെ ശക്തമാണ്. അവർ നിങ്ങളെ തട്ടിക്കളഞ്ഞേക്കാം. അതുകൊണ്ട് വേഗം സ്ഥലം വിട്ടുകൊള്ളുക”

ഇത്രയും കൊണ്ടു തന്നെ എത്രയോ കാലമായി ഈ കൊളസ്റ്ററോൾ, ഡയറ്റ് കൊള്ളക്കാരുടെ ശൃംഖല നിലനിൽക്കുകയും വളർന്ന് പന്തലിക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണെന്ന് നമുക്ക് മനസ്സിലാവുന്നു. 

ഡോക്ടർ ഹെഗ്ഡെയുടെ ഒന്നു രണ്ട് പ്രസംഗങ്ങൾ ഞാൻ സുഹൃത്തുക്കൾക്ക് വാട്സാപ് മുഖേന അയച്ചു കൊടുത്തിരുന്നു. സാമാന്യം നല്ല വിദ്യാഭ്യാസവും ബുദ്ധിയുമുള്ളവരാണവർ. എന്നിട്ടും പിന്നീട് അതിൽ ചിലവരോട് സംവദിക്കുന്പോൾ ഞാൻ കൊളസ്റ്ററോളിനെ പറ്റിയും പ്രഷറിനെ പറ്റിയും സംസാരിച്ചു. ചിലർ “ഓ ഞാനിപ്പോൾ അങ്ങിനെ കൊളസ്റ്ററോളൊന്നും നോക്കാറില്ല. എന്നാലും എന്റ് ബ്ലഡ് പ്രഷർ ഇപ്പോൾ മിക്കവാറും നോർമ്മലാണ്” എന്നു പറഞ്ഞു. അതാണ് ഈ ലേഖനം എഴുതാൻ എന്നെ പ്രേരിപ്പിച്ചത്.

ഡയറ്റ്

ഇത് മറ്റൊരു തമാശയാണ്. 1954 മുതൽ 1959 വരെ അമേരിക്കയിൽ ഡയറ്റും ഹൃദയവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തിനെ പറ്റി ലക്ഷക്കണക്കിന് ഡോളർ ചിലവഴിച്ച് നടത്തിയ ഗവേഷണത്തിന്റെ ഫലമായ പ്രബന്ധങ്ങളാണ് ആദ്യമായി ഈ രംഗത്തു വരുന്നവ. അതിൽ കണ്ടെത്തിയത് ഡയറ്റിന് ഹൃദ്രോഗങ്ങളുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ല എന്നാണ്. എന്നാൽ ഡോ. ഹെഗ്ഡെയുടെ വാക്കുകൾ ഇതാ. “ആ റിപ്പോർടുകളൊന്നും വെളിച്ചം കണ്ടില്ല. അവ ഒളിച്ചമർത്തി”. അതിനുശേഷമാണ് ഡയറ്റിലൂടെ ശരീരത്തിൽ വരുന്ന കൊളസ്റ്ററോളിനെ പറ്റിയും അതുകൊണ്ട് ഹൃദ്രോഗങ്ങളെപ്പറ്റിയും മറ്റും ഗവേഷണങ്ങൾ നടക്കുന്നത്.

ഡയറ്റും ഹൃദയവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധമില്ലായ്മയെപ്പറ്റി വളരെ നല്ലൊരു ഇ-ബുക് ക്രിസ് ക്രെസ്സർ എന്ന (https://chriskresser.com/) ഒരു ആരോഗ്യ പണ്ഡിതൻ എഴുതിയത് ഇന്റർനെറ്റിൽ കിട്ടാനുണ്ട്. ഇത് വായിക്കേണ്ടതാണ്. അതിൽ ഒരിടത്തദ്ദേഹം ഇങ്ങിനെ പറയുന്നു. “കഴിഞ്ഞ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആദ്യ പകുതിയിൽ ചികിൽസാ ലോകം ഹൃദ്രോഗങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാന കാരണം കൊളസ്റ്ററോളാണെന്നും, സാച്വറേറ്റഡ് ഫാറ്റും, കൊളസ്റ്ററോളും അധികമുള്ള ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നത്, ഹൃദ്രോഗങ്ങൾക്കുള്ള സാധ്യത കൂട്ടുന്നു എന്നും പ്രചരിപ്പിച്ചു. ഈ സിദ്ധാന്തങ്ങൾ മിക്കവാറും ഡോക്ടർമാരും ജനസമൂഹങ്ങളും സത്യമായി അംഗീകരിച്ചിരിക്കയാണ്. എന്നാൽ ഇതിനു വിരുദ്ധമാണ് ഇന്ന് ലഭ്യമായ ഗവേഷണ പ്രബന്ധങ്ങളുടെ കുത്തിയൊഴുക്ക്.” ഈ ബുക്കിൽത്തന്നെ പറയുന്നു, “ഞാനീ പുസ്തകത്തിൽ കഴിഞ്ഞ അൻപത് കൊല്ലങ്ങളിലെ ഗവേഷണങ്ങളിൽ നിന്നും നമുക്കു ലഭിച്ച അറിവുകൾ വിവരിക്കാം. 

ഉയർന്ന കൊളസ്റ്ററോൾ ഹൃദ്രോഗത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന കാരണമല്ല.

ഉയർന്ന അളവിൽ സാച്വറേറ്റഡ് ഫാറ്റും കൊളസ്റ്ററോളും അടങ്ങിയ ഭക്ഷണം ഹൃദ്രോഗം ഉണ്ടാക്കുന്നില്ല.

“ഹൃദയാരോഗ്യകരമായ” (ഹാർട് ഹെൽതി) എന്ന് പറയപ്പെടുന്ന വെജിറ്റബ്ൾ എണ്ണകൾ ഹൃദ്രോഗം മാത്രമല്ല കാൻസറും മറ്റു പലതും ഉണ്ടാക്കുന്നു.

സ്റ്റാറ്റിൻ പോലുള്ള മരുന്നുകൾ മരണനിരക്ക് കുറക്കുന്നില്ലെന്ന് മാത്രമല്ല അപകടകരമായ പാർശ്വഫലങ്ങളും കുഴപ്പങ്ങളും ഉണ്ടാക്കുന്നു.” (ക്രിസ് ക്രെസ്സർ)

മറ്റൊരു സ്ഥലത്ത് അദ്ദേഹം പറയുന്നു. “നിങ്ങൾക്കിനി മുട്ട-വെള്ള ഓമ്ലറ്റ് നിർത്തി മഞ്ഞയുംകൂട്ടിയുള്ള ഓമ്ലറ്റ് കഴിക്കാം. കാരണം, മുട്ടയിൽ അടങ്ങിയ പതിമൂന്ന് അത്യാവശ്യകമായ പോഷകങ്ങളെല്ലാം തന്നെ അതിന്റെ മഞ്ഞയിലാണടങ്ങിയിരിക്കുന്നത്. മുട്ടയിൽ അടങ്ങിയിട്ടുള്ള ചോലൈൻ എന്ന പേരുള്ള വൈറ്റമിൻ ബി വകഭേദം ശരീരത്തിലെ വിഷം നിർമ്മാർജ്ജനം ചെയ്യാനും, നാഡീ സന്പ്രേക്ഷണ വ്യവസ്ഥയെ ശക്തിപ്പെടുത്താനും നല്ലതാണ്. 90% അമേരിക്കക്കാർക്കും ചോലൈൻ കിട്ടാത്തതുകൊണ്ട് ക്ഷീണം, ഉറക്കക്കുറവ്, കിഡ്നി പ്രവർത്തനക്കുറവ്, ഓർമ്മക്കുറവ്, നാഡീ-പേശീ അസന്തുലിതാവസ്ഥ എന്നിവയാൽ പീഡിതരാണ്.

മലയാളി

വലിയ ജ്ഞാനികളാണെന്ന് നടിക്കുന്ന മലയാളികൾക്ക് ഇപ്പോഴും ഈ അലോപ്പതി കറക്കു കന്പനി മനസ്സിലായിട്ടില്ല. ഇതിൽ ഏറ്റവും വലിയ ദുരന്തം, നമ്മുടെ അടുത്ത ബന്ധുക്കളോ നമ്മുടെ ആരോഗ്യവും ശ്രേയസ്സും കാംക്ഷിക്കുന്നവരോ ആയ നല്ല ഡോക്ടർമാരോട് ചോദിച്ചാൽ പോലും ഇതൊന്നും നമുക്കറിയാൻ കഴിയില്ല. കാരണം അവർ പഠിച്ചതതാണ്. എന്നു തന്നെയല്ല, അവർക്ക് പുതിയതായി വരുന്ന മരുന്നുകളെയും അവ “മാറ്റുന്ന” രോഗങ്ങളെയും കുറിച്ചുള്ള പരിശീലനക്കളരികൾ നടത്തുന്നത്, ഈ ലോബികളും, മരുന്നു കന്പനികളുമാണ്. ഇനി ഇതെല്ലാം കളവാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കി ഇതുപേക്ഷിക്കാനും പറ്റില്ല. കാരണം അവർക്കാകപ്പാടെ അറിയുന്ന പണി, അളവറ്റ പണം മുടക്കി, പഠിച്ച ഈ അസംബന്ധം മാത്രമാണ്. അതുകൊണ്ട് അവരോട് ചോദിച്ചാലും വെളിച്ചെണ്ണ കഴിക്കരുത്, ഡയറ്റ് കണ്ട്രോൾ ചെയ്യണം എന്നൊക്കെ പറയും!

ഇതിന്റെ കൂടെയാണ് പ്രാണൻ നഷ്ടപ്പെട്ട ആന്റിബയോടിക്സും സൈക്കിയാട്രിയും. അത് അടുത്ത തവണ.

തർജ്ജമാ ഗർത്തം

ഭാഷയും സംസ്കാരവും

ലോകത്തിലെ മിക്ക ഭാഷകളിലും തത്വചിന്താപരവും മതപരവുമായ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ രചിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. എല്ലാ ഭാഷകളിലും ആദ്യകാല ഗ്രന്ഥങ്ങൾ ഈ വിഭാഗത്തിൽ തന്നെ പെടും. വിശേഷിച്ച്, സംസ്കൃതം, ലാറ്റിൻ, ഗ്രീക്, മുതലായ പ്രാചീന ഭാഷകളിൽ. സംസ്കൃതത്തിലെ വേദങ്ങൾ, മഹാഭാരതം, ഗ്രീക് ഭാഷയിലെ ഇലിയഡ് ഒഡിസ്സി മുതലായവ നല്ല ഉദാഹരണങ്ങൾ. എന്നാൽ, സംസ്കാരങ്ങൾ ലോകമാസകലം വ്യാപിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് ഒരു ഭാഷയിലെ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ മറ്റുഭാഷകളിലേക്ക് തർജ്ജമ ചെയ്യപ്പെടാൻ തുടങ്ങിയത്. അധിനിവേശ കാലത്താണ് ഭാരതത്തിൽ വന്ന മാക്സ് മുള്ളർ, മോണിയർ വില്ല്യംസ്, സർ ജോൺ വുഡ്രോഫ്, ഹെർമൻ ഗുണ്ടർട്, അങ്ങിനെ പലരും സംസ്കൃതത്തിലും മലയാളം പോലുള്ള പ്രാദേശിക ഭാഷകളിലും മറ്റും നിഘണ്ടുക്കളും പ്രൗഢഗ്രന്ഥതർജ്ജമകളും നടത്തിയത്. മാക്സ് മുള്ളർ വേദങ്ങൾ തർജ്ജമ ചെയ്തു. മോണിയർ വില്ല്യംസ് ഗംഭീരമായ ഒരു സംസ്കൃത നിഘണ്ടു നിർമ്മിച്ചു. ഗുണ്ടർട് മലയാളം നിഘണ്ടു രചിച്ചു. വുഡ്രോഫ് പ്രാചീന താന്ത്രിക ഗ്രന്ഥങ്ങൾ തപ്പിയെടുത്ത് വ്യാഖ്യാനം രചിച്ചു!

ഭാഷാന്തരം ചെയ്യപ്പെട്ട സാഹിത്യ, തത്വശാസ്ത്രഗ്രന്ഥങ്ങൾ എന്നല്ല നിഘണ്ടുക്കൾ, പോലും നാം വായിക്കുന്പോൾ, തർജ്ജമക്കാരന് എന്തു മനസ്സിലായി എന്നാണ് നമുക്കു മനസ്സിലാവുന്നത്; മൂലഗ്രന്ഥരചയിതാവ് എന്തുദ്ദേശിച്ചു എന്നല്ല! ഇതിനു കാരണം, ഒരു ഭാഷയിൽ ഉള്ള വളരെ വാക്കുകൾക്ക് അന്യഭാഷകളിൽ തുല്യമായ പദങ്ങൾ ഇല്ലാത്തതാണ്. അതിനു കാരണം ഓരോ ഭാഷകളും വികസിച്ച സാംസ്കാരിക സാഹചര്യമാണ്. ഗ്രീക്കും സംസ്കൃതവും കുറേയെല്ലാം സമാന സാഹചര്യങ്ങളിൽ വികസിച്ച ഭാഷകളായതുകൊണ്ട്, അവയിൽ തുല്യമായ വാക്കുകൾ പലതും കാണാം. എന്നാൽ, ഗ്രീക്കിനും സംസ്കൃതത്തിനും തുല്യമായ പാരന്പര്യം അവകാശപ്പെടുന്ന ലാറ്റിനിൽ പ്രൗഢഗ്രന്ഥങ്ങൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നത്, ഉദ്ദേശം ക്രി.മു. 400 ലാണ്. ഭാരതീയർക്കാർക്കും വേദങ്ങളുടെ പഴക്കത്തിനെ പറ്റി ഒരറിവുമില്ല. വരത്തന്മാർ (ഈ പദം ഞാനുപയോഗിക്കുന്നത്, നമ്മുടെ ലക്ഷക്കണക്കിനു പഴക്കമുള്ള സംസ്കാരത്തെ കത്തിച്ചു ചാന്പലാക്കി, സ്വാഭിമാനമില്ലാത്തവരും, പരവിസർജ്ജ്യ ഭോജികളുമാക്കിമാറ്റിയ പടിഞ്ഞാറൻ അസംസ്കൃതജീവികളോടുള്ള വെറുപ്പുകാണിക്കാൻ തന്നെയാണ്) പഠിപ്പിച്ചു തന്ന അറിവുമാത്രമേ കുനിഞ്ഞതലകളോടു കൂടിനടക്കുന്ന, രക്തത്തിലും മജ്ജയിലും വരെ, സാംസ്കാരിക അടിമത്തം നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന ഭാരതീയർക്ക്, വിശേഷിച്ച്, കേരളീയർക്കുള്ളൂ.

വിക്കി പീഡിയ എന്ന ഇന്നത്തെ സർവജ്ഞൻ പറയുന്നതനുസരിച്ച് ക്രി.മു. 400 ലാണത്രെ (ഇന്നേക്ക് 2420 വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ്) അഷ്ടാദ്ധ്യായി എന്ന വ്യാകരണ ഗ്രന്ഥം പാണിനി മഹർഷി എഴുതിയത്. ഇന്നത്തെ പാശ്ചാത്യ ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാർ സമ്മതിക്കുന്ന കാര്യമാണ് (കഴിഞ്ഞ 32 വർഷമായി കന്പ്യൂട്ടർ പ്രോഗ്രാമിങ് പഠിപ്പിക്കുന്ന ഒരു അദ്ധ്യാപകൻ എന്ന നിലക്ക് ഞാനും)  കന്പ്യൂട്ടറുകൾക്ക് ഏറ്റവും യോജിച്ച ഭാഷയും അത് പ്രോഗ്രാം ചെയ്യാൻ ഏറ്റവും ശക്തമായ ഗ്രന്ഥവുമാണ് പാണിനീയം എന്ന്. ഈ ഗ്രന്ഥം 2420 വർഷങ്ങൾക്ക് മുന്പെഴുതപ്പെട്ടതാണെന്ന് സ്ഥാപിക്കാൻ വരത്തന്റെ “സയന്റിഫിക് അനാലിസിസ്” (ശാസ്ത്രീയാപഗ്രഥനമല്ലെന്നറിയുക) ആണ് ഉപകരണം.  ഈ ഗ്രന്ഥം മുഴുവൻ സംസ്കൃതത്തിൽ ‘സൂത്രം’ എന്നറിയപ്പെടുന്ന വരികളാൽ എഴുതപ്പെട്ടതാണ്. ആംഗലത്തിലെ ഫോർമുല എന്ന രീതിയോടിതിനെ ഒരുവിധം താരതമ്യപ്പെടുത്താം. ‘ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ അക്ഷരങ്ങളിൽ, എന്നാൽ അല്പം പോലും സന്ദിഗ്ധതയില്ലാതെ എഴുതപ്പെടുന്നവയാണ് സൂത്രങ്ങൾ’ (അല്പാക്ഷരമസന്ദിഗ്ധം സാരവദ്വിശ്വതോമുഖം അസ്തോഭമനവദ്യഞ്ച സൂത്രം സൂത്രവിദോ വിദു: - മുഗ്ധബോധ ടീക; ശബ്ദകല്പദ്രുമം). ഇതിന്റെ ശക്തി വ്യക്തമാക്കാൻ ഒരു സൂത്രം ഞാനിവിടെ ഉദ്ധരിക്കാം. “രഷഭ്യാം നോ/ണ: സമാനപദേ” (അഷ്ടാദ്ധ്യായി 8\.4\.1). എന്റെ വായനക്കാരുടെ സംസ്കൃത പാണ്ഡിത്യത്തെ ഞാൻ കുറച്ചുകാണുന്നില്ലെങ്കിലും, സംസ്കൃത ബീജോത്ഭവയായ മലയാളം അച്ഛന്റെ പല സ്വഭാവങ്ങളും പിന്തുടരുന്നതുകൊണ്ട് മലയാളത്തിൽ ഉദാഹരണം കാണിക്കാം. ‘കൃ’ എന്ന ധാതുവിനോട് ‘ന’ എന്ന പ്രത്യയം ചേർന്നാണ് ‘കൃഷ്ണ:’ (മലയാളത്തിൽ കൃഷ്ണൻ) ഉണ്ടാവുന്നത്. അത് ‘കൃഷ്നൻ’ എന്നതിനു പകരം ‘കൃഷ്ണൻ’ എന്നായിത്തീരുന്ന നിയമമാണ് പാണിനി ഈ ‘സൂത്രത്തിൽ’ പറഞ്ഞു വച്ചത്. അതുപോലെ തന്നെ ‘വൃ’ എന്ന ധാതുവിനോട് ‘ന’ പ്രത്യയം ചേരുന്പോഴാണ് ‘വർനം’ എന്ന പദമുണ്ടാവുന്നത്. എന്നാൽ ഋ എന്ന ശബ്ദം മുൻപു വന്നതുകൊണ്ട് ഈ വർനം ‘വർണം’ എന്നു പരിണമിക്കുന്നു.

ഇത്രയും പക്വമായൊരു വ്യാകരണഗ്രന്ഥം 2420 വർഷങ്ങൾക്ക് മുന്പുണ്ടാകണമെങ്കിൽ അതിനെത്രയോ ആയിരം വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് അവൾ  ആ പക്വതയിലെത്തിയിരിക്കണം. എങ്കിൽ അതിനുമെത്രയോ വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ് ആ പക്വതയിലേക്കുള്ള യാത്ര തുടങ്ങിയിരിക്കണം.! ഇതു തന്നെ വരത്തന്റെ 2420 വർഷം ശരിയാണെന്ന് ധരിച്ചു വശായ നമ്മുടെ അന്പരപ്പ്. ശരിക്കും ഈ ഭാഷ ഒരു ലക്ഷം വർഷം പഴക്കമുള്ളതാണെങ്കിലോ. ഇത്രയും മൂപ്പുള്ള മറ്റൊരു ഭാഷ ലോകത്തില്ല. 

വരത്തനും ഫൈലോളജിയും

ഫൈലോളജി എന്ന ശാസ്ത്രം ഒരു വരത്തശാസ്ത്രമാണ്. അതിന്റെ നിർവ്വചനം (ഡഫനിഷൻ) “ഭാഷയുടെ ഘടനയെയും, ചരിത്രപരമായ വികാസപരിണാമങ്ങളെയും, മറ്റു ഭാഷകളുമായി അതിന്റെ ബന്ധങ്ങളെയും പ്രതിപാദിക്കുന്ന ജ്ഞാനശാഖ” എന്നാണ്  (the branch of knowledge that deals with the structure, historical development, and relationships of a language or languages.) സഞ്ജയ് സുബ്രഹ്മണ്യം എന്നൊരു കർണ്ണാടക സംഗീതവിദ്വാനുണ്ട്. ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഒരാരാധകനുമാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പാട്ടുകൾക്ക് വേണ്ടി അന്തർജ്ജാലത്തിൽ (ഇന്രർനെറ്റ്) തിരഞ്ഞു നടക്കുന്പോൾ അതേ പേരുള്ള ഒരു ചരിത്രാദ്ധ്യാപകനെ കണ്ടുകിട്ടി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രധാന സിദ്ധാന്തമെന്താണെന്നാൽ, വ്യത്യസ്ത ജനപദ ചരിത്രങ്ങൾ പഠിക്കുന്പോൾ അതതു ഭാഷയിൽ അതെങ്ങിനെ വിവരിച്ചിരിക്കുന്നു, അവക്ക് മറ്റു ഭാഷകളിൽ എന്തു വിവരണം കൊടുക്കുമായിരുന്നു എന്നു കൂടി ചിന്തിക്കണം, എന്നാണ് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിയത്. ഇതു വലിയൊരു കാര്യമാണ്. ഈ ലേഖനത്തിൽ വളരെ വിശദമായി അതിനെപ്പറ്റി ചർച്ച ചെയ്യാവുന്നതല്ലെങ്കിലും ചരിത്രം ഔപചാരികമായി പഠിക്കാത്ത, ധനതത്വശാസ്ത്രത്തിൽ ഉപരിബിരുദം നേടിയ ഒരു യുവാവിനെ, അമേരിക്കയിലെ ഒരു സർവ്വകലാശാല ചരിത്രവിഭാഗ തലവനായി നിയമിക്കാൻ സ്വന്തം നിയമങ്ങൾ തിരുത്തിയെഴുതിയത് എങ്ങിനെയെന്ന് എന്റെ വായനക്കാർ അന്വേഷിക്കുന്നത് രസകരമായിരിക്കും.

തർജ്ജമ ചെയ്യുന്പോൾ വരുന്ന ‘ഫൈലോളജിക്കൽ’ അബദ്ധങ്ങളിലേക്ക് നമുക്കു കടക്കാം.

പദാർത്ഥവും ഒബ്ജക്ടും

‘ഒബ്ജക്ട്’ എന്ന ആംഗലപദത്തിന്റെ ‘എറ്റിമോളജി’ (പദോല്പത്തി അന്വേഷണം) നിങ്ങൾ മേല്പറഞ്ഞ ‘സർവ്വജ്ഞനോടു’ ചോദിച്ചാൽ കിട്ടുന്ന എല്ലാ കണ്ണികളും ‘ഒബ്’ (മാർഗ്ഗമദ്ധ്യത്തിൽ) എന്നും ‘ജകരെ’ (എറിയുക) എന്നുമുള്ള രണ്ടു പദങ്ങളുടെ ചേർച്ചകൊണ്ട് ‘മനസ്സിനു മുൻപിൽ പ്രതിഷ്ഠിച്ച ‘തിങ്’ (ഈ തിങ്ങിനെ ഞാൻ ഇവിടെ തർജ്ജമ ചെയ്താൽ കൂടുതൽ കുഴപ്പമാവും. എന്നാലും ഇന്നത്തെ മിക്ക മലയാളികൾക്കും മലയാളത്തെക്കാൾ കൂടുതൽ ആംഗലം അറിയാവുന്നതുകൊണ്ട് ഞാനതിനൊരുന്പെടുന്നില്ല. മുൻപിൽ കാണുന്ന തൊട്ടും കണ്ടും അറിയാവുന്ന ഒരു വസ്തു എന്നാണ് ഇതിന്റെ വ്യുല്പത്തി. ‘ഫയർ’ എന്ന ആംഗലപദം, മുൻപിൽ കാണുന്ന, അടുത്തു ചെന്നാൽ ചുടുന്നതും, തൊട്ടാൽ പൊള്ളുന്നതുമായ സാധനത്തിന് അവർ കൊടുത്ത പേരാണ്. എന്നാൽ പദാർത്ഥം എന്നത് വളരെ ഗഹനമായൊരു തത്വം കൂടി നിഷ്കർഷിക്കുന്ന പദമാണ്. പദം എന്നാൽ വാക്ക്. അർത്ഥം ആ പദം നമ്മിൽ ജനിപ്പിക്കുന്ന ഭാവന. അപ്പോൾ പദാർത്ഥം എന്നാൽ വാക്ക് നമ്മിൽ ജനിപ്പിക്കുന്ന ഭാവന എന്നർത്ഥം. അതായത്, ‘അഗ്നി’ എന്ന പദത്തിന്റെ അർത്ഥമാണ് മുൻ പറഞ്ഞ പൊള്ളുന്ന വസ്തു. അല്ലാതെ ആ വസ്തുവിന്റെ പേരല്ല അഗ്നി എന്ന വാക്ക്. അത് നമ്മിൽ ജനിപ്പിക്കുന്ന ഭാവന മാത്രമാണ്. വാസ്തവത്തിൽ ചൂടുമില്ല പൊള്ളലുമില്ല. എല്ലാം മിത്ഥ്യ!

അഹവും ‘ഐ’ യും

എറ്റിമോളജിയിൽ എവിടെ പോയി തിരഞ്ഞാലും നമുക്ക് എന്തുകൊണ്ടാണ് ഐ എന്ന വാക്ക് അവനവനെ സൂചിപ്പിക്കാൻ ഉപയോഗിക്കപ്പെടുന്നത് എന്ന് വ്യക്തമായൊരു വിവരണം കിട്ടില്ല. കിട്ടിയാലും എങ്ങിനെയാണ് ഐ എന്ന പദംകൊണ്ട് സ്വയം സൂചിപ്പിക്കാൻ കഴിയുന്നത് എന്നു മനസ്സിലാവില്ല. എന്നാൽ, തുല്യമാണെന്ന് തർജ്ജമക്കാർ തെറ്റിദ്ധരിച്ച ‘അഹം’ എന്ന വാക്ക് അക്ഷരമാലയിലെ ആദ്യ അക്ഷരമായ ‘അ’ യും അവസാനത്തെ അക്ഷരമായ ‘ഹ’ യും ചേർത്ത് ചുണ്ടു ചേർത്ത് വായുടെ അറ്റത്ത് ഉച്ചരിക്കാവുന്ന ‘ഉം’ എന്ന അനുസ്വാരവും ചേർന്നുണ്ടായതാണ്. ഓങ്കാരത്തിന്റെ വ്യാഖ്യാനം പോലെ തന്നെ അ മുതൽ ഹ വരെയുള്ള അക്ഷരങ്ങൾ കൊണ്ട് വിവരിക്കാവുന്ന എല്ലാ ‘പദങ്ങളും’ ഞാനാണ്. പ്രപഞ്ചത്തിലെ ഏതൊരു ദ്രവ്യം (ഇതാണ് ഒബ്ജക്ടിന്റെ ശരിയായ തർജ്ജമ) വിവരിച്ചാലും അ മുതൽ ഹ വരെയുള്ള അക്ഷരങ്ങളല്ലാതെ ഉപയോഗിക്കാൻ കഴിയില്ല. ഞാൻ തന്നെ ഈ പരപഞ്ചം. അതൊരു ഭാവനയുമാണ്, അതും മിഥ്യാപ്രപഞ്ചമാണ്!

അവതാരവും ഇൻകാർണേഷനും

എറ്റിമോളജിക്കൽ വിശകലനം നടത്തിയാൽ, ഇൻ കാർണേഷൻ എന്ന ആംഗലപദം ‘മേഡ് ഫ്ലഷ്’ മാംസത്തിൽ സൃഷ്ടിച്ചു എന്ന പതിന്നാലാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ലാറ്റിൻ വേരിൽ നിന്നും ഉദ്ഭവിച്ചതാണ്. ‘കാർണ’ എന്ന പദത്തിന് മാംസവുമായുള്ള ബന്ധം എന്റെ പണ്ഡിതന്മാരായ വായനക്കാർക്ക് ‘മാംസാഹാരി’ എന്നർത്ഥം വരുന്ന 'കാർണിവോറസ്’ എന്ന ആംഗലപദത്തിൽ നിന്നൂഹിക്കാം. എന്നാൽ അവതാരം എന്നതിന് ‘താഴേക്കു വരുക’ എന്നാണ് സംസ്കൃതത്തിൽ അർത്ഥം. ഉദ്ധരിക്കുക എന്നാൽ മുകളിലേക്ക് പോവുക എന്നതുപോലെ തന്നെ. താഴേക്കു വരുന്നത്, സ്ഥലമാനങ്ങളിലാവാം. അതായത്, പത്താമത്തെ നിലയിൽ നിന്ന് ഒന്നാമത്തെ നിലയിലേക്ക് വരുന്നതു പോലെ. കഴിവുകൾ കുറയുന്നതുമാവാം. അതായത്, സർവ്വജ്ഞത, നിത്യതൃപ്ത്യത, മുതലായ അനന്തമായ ഭഗവത് ശക്തികളെ ഒതുക്കി, അജ്ഞത, അതൃപ്തി മുതലായ പരിമിതികളിലേക്കുള്ള അധോഗമനവുമാവാം. അവതാരം കൊണ്ട് രണ്ടാമത്തേതാണുദ്ദേശിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്. അതിന് മാംസവുമായി പുലബന്ധം പോലുമില്ല. ഭഗവാൻ മാംസശരീരിയല്ലല്ലോ. മാംസശരീരമില്ലാത്ത മഹാവിഷ്ണു മാംസശരീരമുള്ള കൃഷ്ണനാകുന്പോൾ അത് നമുക്ക് അവതാരമാണ്. എന്നാൽ മാംസശരീരമില്ലാത്ത ഭഗവാൻ ഗന്ധർവ്വനോ കിന്നരനോ അല്ലെങ്കിൽ ‘മുകളിൽ നിന്ന് താഴേക്കുള്ള’ പതിന്നാലു ലോകത്തിലുമുള്ള ഏതെങ്കിലും രൂപം ധരിച്ചാൽ അത് നമുക്ക് അവതാരമാണ്. പക്ഷേ വരത്തന് അത് ഇൻ കാർണേഷനാവില്ല!

തർജ്ജമാഗർത്തം

ഇങ്ങിനെ എത്രപദങ്ങളെങ്കിലും നമുക്കു നിരത്താം. മൂന്നു പേജിൽ കൂടുതൽ, പത്രാധിപരിൽ നിന്നും വാങ്ങാൻ ബുദ്ധിമുട്ടായതുകൊണ്ട് ചുരുക്കുന്നു.

അതാണ് സത്യമെന്നിരിക്കെ, വേദങ്ങളുടെയും (ഋക്, യജു, സാമം, അഥർവം), ഉപവേദങ്ങളുടെയും (ധനുർവേദം, ഗന്ധർവ വേദം, ആയുർവേദം, അർത്ഥശാസ്ത്രം),  പുരാണങ്ങളുടെയും (അഗ്നി, ഭാഗവത, ബ്രഹ്മ, ബ്രഹ്മാണ്ഡ, ബ്രഹ്മവൈവർത്ത, ഗരുഡ, കൂർമ്മ, ലിംഗ, മാർക്കണ്ഡേയ, മത്സ്യ, നാരദ, പത്മ, ശിവ, സ്കന്ദ, വാമന, വരാഹ, വായു, വിഷ്ണു എന്ന് 18 എണ്ണം), ആഗമങ്ങളുടെയും, ആമ്നായങ്ങളുടെയും (പൂർവ, ദക്ഷിണ, പശ്ചിമ, ഉത്തര, ഊർദ്ധ്വ, അനുത്തര എന്ന് ആറെണ്ണം), ഷഡ് ദർശനങ്ങളുടെയും (ന്യായം, വൈശേഷികം, സാംഖ്യം, യോഗം, പൂർവമീമാംസ, ഉത്തരമീമാംസ/വേദാന്തം), ഉപപുരാണങ്ങളുടെയും (18 എണ്ണം), വേദാംഗങ്ങളുടെയും (ശിക്ഷ, വ്യാകരണം, നിരുക്തം, ഛന്ദസ്, കല്പം, ജ്യോതിഷം ആറെണ്ണം), എന്നിങ്ങിനെ അസംഖ്യം ഭാരതീയ ചിന്താ സരണികളെ, സന്ധിനിയമങ്ങളോ, സമാസ നിയമങ്ങളോ, തദ്ധിതം, ഭാവേ മുതലായ സങ്കീർണ്ണങ്ങളായ വ്യാകരണ വിശേഷങ്ങളൊന്നുമില്ലാത്ത, പദാർത്ഥനിയമങ്ങളില്ലാത്ത, ഭാഷാലോകത്ത താരതമ്യേന കളിക്കുട്ടിയായ ആംഗലത്തിൽ വരത്തൻ എഴുതിയ തർജ്ജമകൾ മാത്രം വായിച്ച്, സർവ്വാബദ്ധമായി തെറ്റിദ്ധരിക്കുന്ന ഭാരതീയൻ എത്ര നികൃഷ്ടനാണ്!

അതാണ് ഞാൻ മുൻപേ ചരിത്ര ചിന്തകനായ സഞ്ജയ് സുബ്രഹ്മണ്യനെ പറ്റി പറഞ്ഞത്. അദ്ദേഹത്തിന് ഇരുപതിലേറെ ഭാഷകൾ ഭാരതീയമായും അന്താരാഷ്ട്രമായും അറിയാം. ഒരു ഭാഷയിൽ എഴുതിയ ചരിത്രം മറ്റൊരു ഭാഷയിൽ എഴുതിയത് വായിച്ച് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിവുള്ള ഫൈലോളജിസ്റ്റ് (അന്തർഭാഷാ പണ്ഡിതൻ) ആയതുകൊണ്ട്, ലോകചരിത്രം അദ്ദേഹത്തിന് ശരിക്കും മനസ്സിലാവും. പക്ഷേ അച്ഛൻ ഫാദറും അമ്മ മദറും പാട്ട് സോങ്ങും ആയി മാറിയ കേരളീയ കഴുതകൾക്ക് ഇതൊന്നും മനസ്സിലാവുകയുമില്ല, നന്നാവുകയുമില്ല!

അങ്ങിനെ തർജ്ജമകൾ സൃഷ്ടിക്കുന്ന അഗാധ അജ്ഞാനാന്ധകാരത്തിൽ പതിച്ച്, സ്വത്വം നഷ്ടപ്പെട്ട് നശിക്കാനായിരിക്കും ഗതി.

ഹൈന്ദവാചാര വൈകല്യം -3

എങ്കിൽ എന്താണ് ക്ഷേത്രം? എങ്ങിനെയാണ് ക്ഷേത്രാരാധന? എങ്ങിയാണ് ഗുരൂപദേശത്തിലൂടെ മന്ത്രസാധനനടത്തി ഭോഗമോക്ഷാദികൾ രണ്ടും നേടുന്നത്? ഈ ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ചുകൊണ്ടാണ് നാം കഴിഞ്ഞ ലക്കം പിരിഞ്ഞത്.

ആദ്യം ക്ഷേത്രം എന്താണെന്നു നോക്കാം. “ഇദം ശരീരം കൗന്തേയ ക്ഷേത്രമിത്യഭിധീയതെ” (ഗീത 13.2) എന്ന വാക്യം ഉദ്ധരിച്ചുകൊണ്ട് ചില കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് സന്യാസാഭിമാനികൾ ശരീരമാണ് ക്ഷേത്രം അല്ലാതെ പുറത്തുള്ളൊരു ക്ഷേത്രമല്ല എന്ന് പറയുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ ഈ ശ്രീകൃഷ്ണവാക്യത്തിന്റെ അർത്ഥം ശരിക്കൊന്നു പരിശോധിക്കാം. “അല്ലയോ കുന്തീപുത്രാ, ഈ ശരീരം ക്ഷേത്രമെന്നറിയപ്പെടുന്നു” എന്നു മാത്രമേ ഇതിനർത്ഥമുള്ളു. എന്നാൽ അതിനെക്കാൾ വലിയൊരു വ്യംഗ്യവും അതിൽ സാക്ഷാൽ കള്ള കൃഷ്ണൻ ഉൾക്കൊള്ളിച്ചു. ക്ഷേത്രം എന്ന വാക്ക് മുൻപേതന്നെ എല്ലാവർക്കും അറിയാം എന്ന വ്യംഗ്യം. മതിൽക്കെട്ട്, ചുറ്റന്പലം, ശ്രീകോവിൽ, ബിംബം, മൂർത്തി എന്നിങ്ങിനെ അകത്തേക്കകത്തേക്ക് പോകുന്ന 5 അവയവങ്ങൾ ചേർന്ന ക്ഷേത്രം പോലെയാണ് അന്നമയ കോശം, പ്രാണമയ കോശം, മനോമയകോശം, വിജ്ഞാനമയ കോശം, ആനന്ദമയകോശം എന്നിങ്ങിനെ അകത്തേക്ക് പോകുന്ന 5 കോശങ്ങൾ അടങ്ങിയ ‘ഈ ശരീരം’. ഇല്ലെങ്കിൽ ഈ ശരീരമാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ ക്ഷേത്രം, മറ്റൊന്നുമല്ല എന്നർത്ഥം വരുന്നവണ്ണം അനുഷ്ടുപ്പിൽ തന്നെ ഭഗവാൻ, “ശരീരമേവ കൗന്തേയ ക്ഷേത്രമിത്യഭിധീയതെ” (ശരീരം മാത്രമാണ് ക്ഷേത്രം എന്നറിയപ്പെടുന്നത്) എന്ന് എന്നെക്കാൾ നന്നായി പറഞ്ഞുവച്ചേനെ.

ക്ഷേത്രാരാധനയുടെ പഴക്കം

ക്ഷേത്രാരാധനാ സന്പ്രദായത്തിന് എത്ര കാലത്തെ പഴക്കമുണ്ടെന്നിന്ന് നമുക്കാർക്കും അറിയില്ല. ചരിത്രഗവേഷകർക്കും അറിയില്ല. എല്ലാം പാശ്ചാത്യരുടെ കാർബൺ ഡേറ്റിംഗ് എന്ന ഒരു മുറിവിദ്യകൊണ്ടും അവർ നമ്മെ പഠിപ്പിച്ച കള്ള ചരിത്രം കൊണ്ടും നമുക്കുണ്ടായിട്ടുള്ള ചില തെറ്റിദ്ധാരണകൾ മാത്രം. അടുത്തകാലത്ത്  “ന്യൂനപക്ഷവികാരം” കൊണ്ട് തകർന്നു വീണ, നമ്മുടെ കണ്മുന്നിലുണ്ടായിരുന്ന ചില പടുകൂറ്റൻ  നാലുകെട്ടുകൾക്ക് അഞ്ഞൂറിൽ പരം വർഷം പഴക്കമുള്ളതായി നമുക്കറിയാം. എന്നിട്ടും, തഞ്ചാവൂരിലെ ശിവക്ഷേത്രമായ ബൃഹദേശ്വരക്ഷേത്രത്തിന് ആയിരം വർഷത്തോളവും, കന്പോഡിയയിലെ അങ്കൊർ വാട് എന്നവിഷ്ണു  ക്ഷേത്രത്തിന് തൊള്ളായിരത്തിൽ താഴെ മാത്രവും വർഷങ്ങളുടേ പഴക്കമേ ഉള്ളു എന്ന് കേട്ട് സാമാന്യ ബുദ്ധി പോലും പണയം വച്ച് നമ്മൾ കേട്ടിരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ക്ഷേത്രാരാധനക്ക് ഇത്ര വർഷത്തെ പഴക്കമേ ഉള്ളൂ എന്നു പറയുന്നത് അബദ്ധമാവും. നമുക്കറിയില്ല എന്നതാണ് വാസ്തവം.

ഏതായാലും പല ആയിരങ്ങളിലധികം വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപുതന്നെ ഇന്നത്തെ രൂപത്തിലല്ലെങ്കിൽ മറ്റു പല രൂപങ്ങളിലും ക്ഷേത്രങ്ങൾ ദൈവാരാധനക്കു വേണ്ടി ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു എന്നത് തീർച്ചയാണ്. എന്നു തന്നെയല്ല, അവയുടെ പിന്നിലെ ഇച്ഛാശക്തി വിളിച്ചോതുന്നവയുമാണ് അവയുടെ തലയെടുപ്പ്.

വ്യാകരണ ദൃഷ്ടി

“പുന്നപുംസകയോർവ്വപ്ര: കേദാര: ക്ഷേത്രമസ്യ തു “…(അമരകോശം. ദ്വിതീയകാണ്ഡം. വൈശ്യവർഗ്ഗം. 11).

വപ്ര: എന്നാൽ വിത്തു വിതക്കുന്ന സ്ഥലം എന്നർത്ഥം (‘ഇവിടെ വിത്തു വിതക്കുന്നു’ - പാരമേശ്വരീ വ്യാഖ്യാ). വിത്ത് എന്നാൽ സംസ്കൃതത്തിൽ ബീജം. യാതൊന്നിലാണോ വളരെ വലിയ ജീവ സ്വരൂപങ്ങൾ സങ്കൽപനാതീതമായ വിധത്തിൽ ചെറുതായി സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത് അതാണ് വിത്ത്. ആൽ മരമായാലും വിത്ത് ഒരു വിരലിൽ എടുക്കാവുന്നതാണല്ലോ. ‘വിത്ത് വിതക്കുന്ന സ്ഥലം’ എന്നതിലെ വ്യംഗ്യവും ശ്രദ്ധേയം. വിതച്ചാൽ മുളച്ച് വലുതായി സ്വധർമ്മം നിലനിർത്തി, ഫലങ്ങളും, വീണ്ടും ബീജങ്ങളും സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിവുള്ള സ്ഥലം മാത്രമാണ് ‘വപ്ര:’. അതു തന്നെ ക്ഷേത്രം. മലയാളത്തിൽ അന്പലങ്ങൾ എന്നു പറയപ്പെടുന്ന ഈ ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ ഭക്തർ വിതക്കുന്നത്, ‘പ്രാർത്ഥന’ ആകുന്ന വിത്താണ്. അത്, ‘എന്റെ മകളുടെ വിവാഹം നല്ലൊരു വരന്റെ കൂടെ നടക്കണേ’ എന്നാവാം, ‘മുടങ്ങിപ്പോയ എന്റെ വീടു പണി ഒരു വർഷത്തിനുള്ളിൽ തീർത്തു തരണേ എന്നാവാം. എന്തായാലും, പ്രാർത്ഥനയാകുന്ന വിത്ത് വിതച്ചാൽ ഫലസിദ്ധി വരുന്ന സ്ഥലമാണെന്നതിനാലാണ് ക്ഷേത്രം.

“കേദാര: എന്നാൽ വെള്ളം കൊണ്ടു നനക്കപ്പെടുന്നത് എന്നർത്ഥം” (ടി). ക്ഷേത്രങ്ങളിലെ അഭിഷേകങ്ങളും ഈ സങ്കല്പത്തിൽ തന്നെയാണ്.

“ക്ഷേത്രം പത്നീ ശരീരയോ:” (അമരകോശം. തൃതീയകാണ്ഡം. നാനാർത്ഥവർഗ്ഗ:. 180)

ക്ഷേത്രം:  ഇത് പത്നിയുടെയും ശരീരത്തിന്റെയും പേർ. (ടി). ഭൂമിയിൽ വിത്ത് വിതക്കുന്നതുപോലെ തന്നെ പത്നിയിൽ ബീജം നിക്ഷേപിച്ച് പുരുഷൻ പുത്രോല്പാദനം നടത്തുന്നത് ഇവിടെ പ്രസക്തം. ഇത്രയും കൊണ്ടു തന്നെ ക്ഷേത്രസങ്കല്പത്തിന്റെ മാഹാത്മ്യം വ്യക്തം.

“അന്പലം” എന്ന മലയാളം വാക്കാകട്ടെ തമിഴിലെ ‘അൻപ്’ (സ്നേഹം) എന്ന വാക്കും ‘അളം’ (കൂട്ടി സംഭരിക്കപ്പെടുന്ന സ്ഥലം ഉദാ: ഉപ്പളം: ഉപ്പ് സംഭരിക്കപ്പെടുന്ന സ്ഥലം) എന്ന വാക്കും ചേർന്നുണ്ടാകുന്ന “സ്നേഹം സംഭരിച്ചു വക്കുന്ന സ്ഥലം” എന്നതാണ്. അന്പാട്ടി അൻപ് കാട്ടുന്നവനും.

ഇത്രയും പറഞ്ഞതിൽ നിന്ന് വൈയാകരണ ദൃഷ്ടിയിൽ ക്ഷേത്രം നമ്മുടെ ആഗ്രഹങ്ങളുടെ വിത്ത് വിതച്ച് അവയുടെ ഫലസിദ്ധി കൊയ്തെടുക്കാനുള്ള കണ്ടം ആണെന്നു വ്യക്തം.

താന്ത്രിക ദൃഷ്ടി.

താന്ത്രത്തിന് പല അർത്ഥങ്ങളുമുണ്ട്. പ്രധാനം ശാസ്ത്രം എന്നതാണ്. “ത്രന്ത്രം പ്രധാനേ സിദ്ധാന്തേ സൂത്രവായേ പരിച്ഛദേ” (അമരം. 3.185) ‘പ്രധാനത്തെയും സിദ്ധാന്തത്തെയും നെയ്ത്തുകാർ നൂൽ പാകുന്നതിന്റെയും ഉപകരണത്തിന്റെയും പേർ.’ (പാരമേശ്വരീ വ്യാഖ്യാ). ഇതിൽ മിക്ക അർത്ഥങ്ങളും ക്ഷേത്ര ത്രന്ത്രത്തിനു ചേരും. അതൊരു സിദ്ധാന്തമാണ്, നെയ്ത്തുകാർ നൂൽ പാകുന്നതുപോലെ സങ്കീർണ്ണമായ പ്രക്രിയകളടങ്ങിയതാണ്. അതൊരു ഉപകരണമാണ്. ‘തനോതു ബഹവാനിഷ്ടാൻ ത്രായതെ മഹതോ ഭയാത്’ എന്ന അർത്ഥം ഈ ഉപകരണസങ്കല്പത്തിൽ നിന്നും വരുന്നതാവണം.

ഇന്നു നാം കാണുന്ന രീതിയിലുള്ള ക്ഷേത്രങ്ങളെപ്പറ്റി വളരെ വിസ്തരിച്ചു പ്രതിപാദിക്കുന്ന ഒരു ഗ്രന്ഥം യശ:ശ്ശരീരനായ മാധവ്ജി എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. അദ്ദേഹം എന്റെ കാരണഗുരുവും കൂടിയാണെന്നതിൽ എനിക്കഭിമാനവുമുണ്ട്. “ക്ഷേത്ര ചൈതന്യ രഹസ്യം” എന്ന ആ ഗ്രന്ഥം ഇന്ന് ഇന്റർനെറ്റിലും ലഭ്യമാണ്. ക്ഷേത്ര നിർമ്മിതിയിലെ സങ്കീർണ്ണമായ ക്ഷേത്രഗണിത സിദ്ധാന്തങ്ങളെയും, അതിനുപയോഗിക്കുന്ന മന്ത്രങ്ങളെയും മറ്റും ഇതിൽ പ്രതിപാദിക്കുന്നതുകൊണ്ട് ഞാൻ അതിവിടെ എടുത്തു വിസ്തരിക്കുന്നില്ല. എങ്കിലും പ്രധാനമായ ഒരുകാര്യം പറയാതെ വയ്യ. ശ്രീകോവിൽനിർമ്മിക്കുന്നതിനു മുൻപ് ഭൂമിക്കടിയിൽ ഷഡാധാര പ്രതിഷ്ഠ എന്നൊരു പ്രക്രിയയുണ്ട്. മൂലാധാരം മുതൽ ആജ്ഞാചക്രം വരെയുള്ള, പൃഥിവ്യാദി പഞ്ചഭൂതങ്ങളെയും മഹത് തത്വത്തെയും അവിടങ്ങളിൽ പ്രതിഷ്ഠിച്ച് അതിനുമുകളിലാണ് ദേവചൈതന്യം പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്നത്. ദേവനെ പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്ന വിഗ്രഹം കൃത്യമായ ക്ഷേത്രഗണിത മനുസരിച്ചുള്ള ഒരു പ്രതിമയായിരിക്കണം. ശ്രീകോവിലിനും വട്ടശ്രീകോവിൽ, ചതുരശ്രീകോവിൽ എന്നിങ്ങിനെ പ്രമാണങ്ങളുണ്ട്. ശ്രീകോവിലിൽ നിന്ന് എത്ര അകലത്തിലാണ് ചുറ്റന്പലം വേണ്ടത്, അതിനും എത്ര അകലത്തിലാണ് മതിൽക്കെട്ട് വേണ്ടത് എന്നതിനെല്ലാം കൃത്യമായ തച്ചുശാസ്ത്രപ്രമാണങ്ങളുമുണ്ട്. അങ്ങിനെ നിർമ്മിക്കപ്പെടുന്ന ക്ഷേത്രത്തിലെ വിഗ്രഹത്തിൽ, പ്രസ്തുതദേവചൈതന്യത്തിന്റെ മന്ത്രത്താൽ പൂജിതമായ ജലം പഞ്ചഗവ്യം മുതലായ വസ്തുക്കൾകൊണ്ട് മന്ത്രജപത്തൊടെയാണ് പ്രതിഷ്ഠനടത്തുന്നത്. കാലാകാലങ്ങളിൽ വരാവുന്ന ശക്തിക്ഷയത്തിന് ഉൽസവം നടത്തപ്പെടുന്നു.

ഇങ്ങിനെ നിർമ്മിക്കപ്പെടുന്ന ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ ചെന്ന് ആരാധന നടത്തുകയാണ്, ഒരു ഗുരുനാഥനിൽ നിന്നും യഥാവിധി മന്ത്രോപദേശം നേടി ഉപാസന ചെയ്യാൻ യോഗമില്ലാത്തവരും, ശക്തിയില്ലാത്തവരും ചെയ്യേണ്ടത്. കലികാലത്ത്, വൈദിക കർമ്മങ്ങളും, വേദാന്തവും നാശോന്മുഖമാകും എന്ന് നിരവധി ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ പ്രതിപാദിക്കപ്പെട്ടിട്ടുമുണ്ട്. “കലൗ തന്ത്രോദിതാ മന്ത്രാ: സിദ്ധാസ്തൂർണ്ണഫലപ്രദാ: ശസ്താ: കർമ്മസു സർവേഷുജപയജ്ഞക്രിയാദിഷു” ( മഹാനിർവാണത്രന്ത്രം 2.14). പ്രസിദ്ധനായ സർ. ജോൺ വുഡ്രോഫ് എന്ന പാശ്ചാത്യന്റെ അശ്രാന്ത പരിശ്രമഫലമായാണ്, നഷ്ടപ്രായമായിരുന്ന മേല്പറഞ്ഞ തന്ത്രഗ്രന്ഥം പോലെയുള്ള മിക്കവയും നമിക്കിന്നു ലഭ്യമായിട്ടുള്ളത്. സപരിവാരം പൂജകൾ എന്ന ഗ്രന്ഥത്തിലും ശാരദാതിലകം, തന്ത്രരാജതന്ത്രം മുതലായ ഗ്രന്ഥങ്ങളോടുള്ള കടപ്പാട് വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്.

പ്രതിഷ്ഠിക്കപ്പെടുന്നത്

ഇതിനെക്കാളെല്ലാം ഉപരി, ഹിന്ദുമതം മറ്റു അബ്രഹാമിക് റിലിജ്യൺസ് പോലെ സംഘടനാബലമില്ലാത്ത ഒരു വിശ്വാസ സന്പ്രദായമായതുകൊണ്ട്, ക്ഷേത്രങ്ങൾ മാത്രമാണ്, ഇന്ന് ഹിന്ദുക്കളെ ഒന്നിച്ചു നിർത്തുന്നത്. അതുകൊണ്ടു തന്നെ, ക്ഷേത്രങ്ങളുടെ സംരക്ഷണവും, അവിടെ നടത്തപ്പെടുന്ന ആരാധനകളും ശക്തമായി സംരകഷിക്കേണ്ടത് അവശ്യം ആവശ്യമായിരിക്കയാണ്. ഹൈന്ദവ വിശ്വാസം പിന്തുടരുന്നവർ എന്നഭിമാനിക്കുന്ന പല പ്രഭാഷകരും ഇന്ന് ക്ഷേത്ര ഭർൽസനത്തിൽ നിരതരാണെന്നത്, കാര്യം കൂടുതൽ സങ്കീർണ്ണമാക്കുന്നു. ക്ഷേത്രത്തിന്റെ മാഹാത്മ്യം, ക്ഷേത്രദർശനം നടത്തേണ്ട സമയം, അവിടെ ആചരിക്കേണ്ട ക്രമങ്ങൾ എന്നിങ്ങിനെ മിക്കതിനെയും പറ്റി ഇന്നത്തെ യുവാക്കൾക്ക് വലിയ ധാരണയില്ല. ദേവീ ദേവന്മാരുടെ ചരിതങ്ങൾ വിവരിക്കുന്ന ഭാഗവതം, ദേവീ ഭാഗവതം, മറ്റു പുരാണങ്ങൾ മുതലായ പണ്ടൊക്കെ കുഞ്ഞിലേ തന്നെ അച്ഛനമ്മമാരാണ് കുട്ടികൾക്ക് പറഞ്ഞു കൊടുത്തിരുന്നത്. എന്നാൽ ഇന്ന് അതൊക്കെ പറഞ്ഞുകൊടുക്കാൻ രക്ഷിതാക്കൾക്കും, കേട്ടിരിക്കാൻ കുട്ടികൾക്കും സമയമില്ല. ഒരു പ്രധാനകാരണം മൊബൈലും, നിരർത്ഥകവും, നിഷ്പ്രയോജനവുമായ വിദ്യാഭ്യാസത്തിരക്കും തന്നെ. ഭഗത് ഗീത, ബ്രഹ്മസൂത്രം മുതലായ ബ്രഹ്മജ്ഞാനഗ്രന്ഥങ്ങൾ, സോക്രട്ടീസിന്റെയും, പ്ലേറ്റോയുടെയും തത്വചിന്തകളെക്കാൾ ഗഹനങ്ങളാണ്. അത് സാധാരണക്കാർക്കുള്ളതല്ലെന്നും സാധാരണ കുടുംബജീവിതം തുടങ്ങുന്ന ചെറുപ്പക്കാർക്ക് ഉപയോഗപ്രദമല്ലെന്നും ഞാൻ ഈ ലേഖനപരന്പരയുടെ ആദ്യം തന്നെ വിവരിച്ചിരുന്നു. അത്തരം ഗ്രന്ഥങ്ങൾ ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു പ്രത്യേക ദശയിൽ, ചിലർക്കു മാത്രം മനസ്സിലാക്കാനും ആചരിക്കാനും കഴിയുന്നതാണ്. അതുകൊണ്ടു തന്നെയാണ് ത്രികാലജ്ഞനായ കൃഷ്ണൻ, യുദ്ധക്കളത്തിലെത്തി അർജ്ജുനൻ ചോദിക്കുന്നതുവരെ അത് പറഞ്ഞുകൊടുക്കാഞ്ഞത്. അതുകൊണ്ടു തന്നെയാണ് “ഏതായാലും ഇവൻ ചോദിച്ചു, എങ്കിൽ പിന്നെ ആ ഭീഷ്മരെയും, ദ്രോണരെയും, യുധിഷ്ഠിര പ്രഭൃതികളെയും കൂടി വിളിച്ച് ഒന്നി ച്ചു പറഞ്ഞുകൊടുക്കാം” എന്നും വിചാരിക്കാഞ്ഞത്.

അതുകൊണ്ട്, എല്ലാ ഹിന്ദുക്കളുടെയും ഇന്നത്തെ ദൗത്യം, ക്ഷേത്രാചാര സംരക്ഷണവും, ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ പോയുള്ള പ്രാർത്ഥനയുമാണ്. അതാണ് ഗൃഹസ്ഥന് ശ്രേയസ്കരവും, ഭഗവത് ഗീതയല്ല. അതു ചെയ്യാത്തതാണിന്നത്തെ ഹൈന്ദവാചാര വൈകല്യം